خدایا

وقتی حضرت موسی (ع) به محبت و نیایش عامیانه چوپان صحرا نشین

خرده گرفت از طریق وحی بر او تذکر دادی که تو برای وصل کردن

آمدی نی برای فصل کردن آمدی

از اول خلقت تاکنون هزاران بنده نیکت را برای هدایت فرستادی تا بندگان را

هدایت کنند و به سویت دعوت کنند چون که

دوستشون داری و برای خود می‌خوای

بهشتت بهانه‌ای است برای دوستیت

و جهنمت برای تأدیب است و بس

 نه از روی عداوت بلکه از باب تنبیه پدر فرزند را که از جهت محبت است

و گواه آن هم  بخشیدن جهنّمیان بعد از مدت معلوم است

پروردگارا

سرفرازم از این همه لطف و کرمت

سربلندم از این همه محبت بی‌کرانت

سرخوشم از این همه دوستیّت

و

شرمنده‌ام از این همه سرکشیم

خجلم از این همه گناهم

خارم از این همه قدرنشناسیم

خدایا

چون کودکی نادان در خواب عمیقم و با اسباب بازی دنیا مشغول بازی و

با زیورهای ناچیز این عروس خوش‌چهره مشغولم و درّهای با ارزش قدسی را

فراموش کردم

چون ابلهان ارزش دوستیت را نمی‌دانم

 سرخوش از شادی‌های فانی دنیا عهد و پیمانم را فراموش کردم

ولی

ای خدای پاک من

از ته دلم حضرتت را خواهانم، خامی کردم ولی به عشقت زنده‌ام

مرا به بزرگیت ببخش و عاشق شدن به خودت را به من بیاموز

آمین یا رب‌العالمین

بنده سراپا تقصیرت